"Wszechświaty" Leonardo Patrignani

Od dawna marzyłem o tym, aby sięgnąć po "Wszechświaty", będące pierwszą częścią trylogii, a jednocześnie literackim debiutem włoskiego pisarza Leonarda Patrignani. Bardzo ciekawi mnie wszystko, co związane jest z kosmosem i czasoprzestrzenią, dlatego też nie zwlekałem. Dodatkowo, hipnotyzująca okładka lektury jeszcze bardziej przyciągnęła moją uwagę. Gdy wreszcie udało mi się wypożyczyć pozycję, całkowicie się w niej zatraciłem.

Alex i Jenny znają się, choć nigdy się nie widzieli. Rozmawiają, będąc na dwóch różnych krańcach świata. Nie wierzą w swoje istnieje, ale stali się nierozłączną częścią swojej teraźniejszości, jak i przeszłości. Każdemu kontaktowi towarzyszy jednak atak, który niepokoi otoczenie rówieśników. Gdy Alex'owi udaje się dowiedzieć, gdzie mieszka jego przyjaciółka, postanawia porzucić wszystko i wybrać się w podróż do Australii, aby tylko ją odnaleźć. Okazuje się jednak, że nie będzie to zadanie proste.

Do historii Patrignani'ego podszedłem z wielkim entuzjazmem. Już od samego początku dzieją się rzeczy niezrozumiałe, podsycające tylko apetyt na więcej. Akcja rozwija się szybko, dzięki czemu wciągnąć można się już od pierwszych stron. Wpadamy w prawdziwy wir desperackich poszukiwań pokrewnej duszy, ale sama historia okazuje się być o wiele bardziej skomplikowana. W miarę rozwoju fabuły dochodzi wiele różnych wątków, nierzadko nie pasujących do siebie, ale bardzo poszerzających perspektywy opowieści. Często zaczynałem gubić się w tym wszystkim. Bywało, że historia stawała się niezrozumiała i nie mogłem za nic dojść do rozwiązania tajemnicy, musiałem zwyczajnie czytać dalej. Pozostawiało to pewien niedosyt i prawdę mówiąc sam koniec również jest dla mnie niejasny. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach pojawi się więcej wyjaśnień, bo póki co jestem niezaspokojony.

Muszę jednak przyznać włoskiemu autorowi jedno. Choć sama idea Wieloświatów nie jest nowa, to jego pomysłowość i szalona wyobraźnia bardzo pozytywnie wpływają na odbiór jego powieści. Patrignani stworzył coś oryginalnego, nowego i pożądanego na rynku czytelniczym. Przechodzenie między wymiarami i dwójka tajemniczo związanych ze sobą szesnastolatków, którzy odkrywają własną historię, powoli dochodząc - wraz z czytelnikiem - do nowych to, szokujących faktów. Czasami tylko miałem wrażenie, że pisarz próbował na siłę wcisnąć wszystko, co przyszło mu do głowy, przez co druga część powieści była zbyt chaotyczna i niektóre jego pomysły zwyczajnie przestawały mi się podobać.

To, na co zwróciłem uwagę w na początku czytania powieści, to styl pisania. Uważam, że tłumacz (o ile nie sam autor) trochę przesadził z młodzieżowym językiem. Miało być "na luzie", ale niektóre potocyzmy wręcz raziły w oczy. Mimo wszystko, przyzwyczaiłem się do tego i gdy wciągnąłem się w historię, nie zwracałem już na to uwagi, nie zauważałem tego. Ogólnie rzecz ujmując, książka jest napisana tak, jak oczekiwałoby grono odbiorców, do którego pozycja jest głównie kierowana. Prosty i lekki język, opisy nie za długie, dużo dialogów. Uważam, że w tym aspekcie, nie ma się czego obawiać.

Odnośnie bohaterów. Od razu bardzo polubiłem i Alexa, i Jenny. Większa część historii opisywana jest z punktu widzenia chłopaka, stąd jego poznajemy nieco lepiej. Postacie nie są wyidealizowane. Śledzimy ich drogę od załamania i strachu przed chorobą umysłową, poprzez wiarę i nadzieję, aż w końcu do miłości. Tu niestety zaczyna się kłopot. Bardzo zirytowało mnie to, że Patrignani stworzył w swej trylogii taki a nie inny wątek miłosny. Moim zdaniem dwójka pokrewnych dusz mogła zostać przyjaciółmi i kontynuować historię w tej sferze uczuć. Gdy jednak wskoczyli do łóżka w cudzym domu... nie mogłem w to uwierzyć. Szkoda. Rozumiem, że są ze sobą połączeni. Żyją wspólnymi emocjami i wspomnieniami. Ale pomysł autora, żeby rozkochać ich w sobie (zdążyli zakochać się już w głosie rozbrzmiewającym w głowie) mi osobiście się nie spodobał. Zepsuło to też ich pierwsze spotkanie. Zachowywali się tak, jakby byli parą od zawsze, a nigdy wcześniej się nie widzieli.

No cóż, czas już na podsumowanie. "Wszechświaty" to bardzo udany debiut i cieszę się, że po niego sięgnąłem. Akcja rozwija się dynamicznie od samego początku, wciąż dochodzą nowe wątki komplikujące opowieść do tego stopnia, że nierzadko czytelnik czuje się wręcz zagubiony. Niestety, niektóre pomysły były gorsze od innych, co dało się poczuć. Nie spodobał mi się w książce wątek miłosny, początkowo zwróciłem też uwagę na język, a dodatkowo czuję pewien niedosyt związany z nierozwiązanymi sekretami i niezrozumieniem niektórych wątków. Ogólnie jestem historią zafascynowany, ale pojawiły się słabe strony, o których nie mogłem nie wspomnieć. Książkę jednak oceniam na 7 na 10 i polecam.